داستانی که می خوانید از دفتر اول مثنوی معنوی مولانا جلال الدین بلخی انتخاب شده است.

بود بقالی و وی را طوطیی     خوش نوایی، سبز گویا طوطیی

در دکان بودی نگهبان دکان     نکته گفتی با همه سوداگران 

 در خطاب آدمی ناطق بدی     در نوای طوطیان حاذق بدی

جست از صدر دکان سویی گریخت     شیشه های روغن گل را بریخت   

     از سوی خانه بیامد خواجه اش     بر دکان بنشست فارغ، خواجه وش

       دید پر روغن دکان و جامه چرب     بر سرش زد، گشت طوطی کل ز ضرب

روزک چندی سخن کوتاه کرد     مرد بقال از ندامت آه کرد   

ریش بر می کند و می گفت: ای دریغ     کآفتاب نعمتم شد زیر میغ           

     دست من بشکسته بودی آن زمان     چون زدم من بر سر آن خوش زبان

هدیه ها می داد هر درویش را     تا بیابد نطق مرغ خویش را

بعد سه روز وسه شب حیران و زار،     بر دکان بنشسته بد نومیدوار،    

می نمود آن مرغ را هر گون شگفت،      تا که باشد کاندر آید او بگفت،   

           جولقیی سر برهنه می گذشت     با سر بی مو چو پشت طاس و طشت

        طوطی اندر گفت آمد در زمان     بانگ بر درویش زد که: هی، فلان

     از چه ای کل با کلان آمیختی؟     تو مگر از شیشه روغن ریختی؟

           از قیاسش خنده آمد خلق را     کاو چو خود پنداشت صاحب دلق را

    کار پاکان را قیاس از خود مگیر     گر چه ماند در نبشتن شیر و شیر

 جمله عالم زین سبب گمراه شد     کم کسی ز ابدال حق آگاه شد

     هر دو گون زنبور خوردند از محل     لیک شد ز آن نیش و زان دیگر عسل

         هر دو گون آهو گیا خوردند و آب     زین یکی سرگین شد و، زان، مشک ناب

    هر دو نی خوردند از یک آبخور     این یکی خالی و، آن پر از شکر

صد هزاران این چنین اشباه بین     فرقشان هفتاد ساله راه بین 

    چون بسی ابلیس آدم روی هست     پس به هر دستی نشاید داد دست

نظرات شما عزیزان:

الی

ساعت15:16---5 بهمن 1391

[وب سایت]

دوستدارم باهات تبادل لینک کنم..ممنون ک به وبم سرزدی ونظردادی..بازم بیا

روح الله

ساعت14:50---5 دی 1391

[وب سایت]

موافق هستم من را با نام ماهی سرچ کنید.

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: